حق انتفاع عبارت است از حقوقی که فرد از منافع چیزی یا مالی (معمولاً مال غیر) بر خوردار می‌شود. در حقوق مدنی حق انتفاع عبارت است از حقی که به موجب آن شخص می‌تواند از مالی که عین آن ملک دیگری است یا مالک خاصی ندارد، استفاده کند. در حق انتفاع، مال در مالکیت شخصی دیگر است و منافع نیز ملک شخص دیگری است و فقط شخص دارای حق انتفاع، حق استفاده و بهره‌برداری از آن را دارد، نه حق مالکیت بر آن. حق انتفاع نوعی مالکیت است که طی قراردادی به شخص واگذار می‌شود٬بنابراین جزء اموال غیر منقول وی محسوب می‌شود.

معنی لغوی:

انتفاع در لغت مصدر باب افتعال و از ریشه نفع و به معنای نفع گرفتن و سود بردن می‌باشد.

در فقه:

در اصطلاح فقه این واژه دارای دو معنی است:

حقی که به موجب آن شخص می‌تواند از ملک غیر بهره‌مند شود.

• به معنای مطلق بهره‌مندی است که به اقتضای موارد فرق می‌کند.

• اقسام حق انتفاع

  • عمری حق انتفاعی است که به موجب عقدی از طرف مالک برای شخص به مدت عمر خود یا عمر منتفع و یا عمر شخص ثالثی‌برقرار شده باشد.
  • رقبی حق انتفاعی است که از طرف مالک برای مدت معینی‌برقرار می‌گردد.
  • سکنی اگر حق انتفاع عبارت از سکونت در مسکنی باشد سکنی یاحق سکنی نامیده می‌شود و این حق ممکن است بطریق عمری یابطریق رقبی برقرار شود.

• شرائط حق انتفاع

  • حق انتفاع با عقد و قرارداد ایجاد می‌شود.
  • موضوع حق انتفاع باید مالی باشد که استفاده از آن موجب از بین رفتن خود مال و عین آن نباشد.
  • دارنده حق انتفاع (منتفع) باید در حین و زمان عقد موجود باشد.
  • در حق انتفاع، قبض و تسلط منتفع بر مال مورد انتفاع شرط صحت عقد می‌باشد.

اشتراک گذاری